عالیجناب رئیس جمهور

جمشید پوراحمد
 

عالیجناب رئیس جمهور
سه روزه رفتی و سی روزه حالا ، زمستون رفتی و نوروز حالا ، تو خود گفتی سر هفته میایی ، شماره کن ببین چند روزه حالا ؟
عالیجناب روحانی ولی ما مردم عادی میدانم که در ۷ سال مقام ریاست جمهوری جنابعالی چند روز و چند ماه و چند سال خارج از موضوع برجام عدم تعهد در کارنامه دارید و دستور و قولهایی که در زمان  صورتجلسه روی کاغذ آمده و موارد بسیار حائز اهمیت که ظاهرا راوی ابلاغ آن سنی است ! مثل پول بنزین که گران شد و فرمودید به چه کسانی پرداخت و کجا هزینه میگردد ! چه اتفاقات غم انگیز و تلخی افتاد و چی فکر میکردیم و چی شد ! آرزوی محالی است برای شما که کاش دستورها روی کاغذ با مداد نوشته تا در وقت لزوم امکان پاک کردن آن بود 
 عالیجناب رئیس جمهور از ابتدای شروع کووید ۱۹ حقیر ترین موضوع جهت دستورات بزرگ شما برای حال روز مردم عادی ، جهت استحضار که برای ۷ هزارتومان بدهی تلفن به اندازه هشت هزار تومان پیام کوتاه از ۲۷ اسفند ۹۸ تا ۷ فروردین ۹۹ با تهدید قطع ! ارسال گردید ، پس چگونه باید دل بسته کمک و یاری و مساعدت دولت در خصوص 
 اقساط تسهیلات ، چک ، اجاره ، بیمه ، بیکاری   معیشت و بیماری باشیم   عالیجناب رئیس جمهور به یاد حرف آقای احمدی نژاد و قیمت گوجه فرنگی محل زندگیشان ! چگونه باید مردم عادی در خانه بمانند وقتی یک خرید مختصر سبد غذایی در نهایت صرفه جویی برای یکنفر و  برای یک هفته مبلغ پانصد و پنجاه هزار تومان پرینت خرید صادر ، به احتمال قوی در محل جنابعالی ارزاق عمومی صلواتی است که خبر از روز و روزگار مردم عادی ندارید ، عالیجناب رئیس جمهور
کارخانه ذوب آهن اصفهان با نوجوانی من آغاز به ساخت و با جوانی من کامل شد ، مدت مشابه آن در هندوستان برای ساخت کارخانه ذوب آهن شش ماه و در ایران شش سال به طول انجامید ، تعداد کشته های جاده ای در طول زمان ساخت نجومی و دلیلش استفاده از همان کوره راه قدیمی !! روزی در خلوتی از پدرم که مطلع به امور سیاسی و اجتماعی سوال که چرا جاده ذوب آهن باید این همه کشته میداد ؟ و بعد اتوبان احداث !  آیا جاده و کارخانه قربانی و خون بها میخواست !؟ پدرم در جواب گفت : مشاورین خارجی بعد از اینکه کلنگ کارخانه زده شد نقشه عریض کردن جاده را ارائه ولی مسولین وقت فرمودند اول کارخانه بعد جاده ! 
از بهمن ۵۷ تا امروز به ویژه در سالهای ریاست جمهوری شما کم جاده احداث نشده ، اما یا انتها ندارد و یا ابتدا و یا خط ویژه هستند و یا در نیمه های شب مسدود و به عنوان باند استفاده و یا فاقد خط کشی و گارد ریل و عاقبت استفاده مردم عادی از راههای احداث شده امن ! انتهایش به  دره و یا به گذرگاه مشابه کاسانرایی ختم می شود ! و در این مواقع مگر خدا به دادت برسد ، شاید به همین دلیل مردم عادی بیشتر تمایل به بی راهه رفتن دارند ، چون ظاهرا مطمعن تر است  ، عالیجناب رئیس جمهور کشور جاده زندگی برای مردمان عادی ندارد و همه سرگردان ، تابلوهای راهنما همه غیر واقعی ، چاله و دست انداز و غارتگر و راهزن بی نهایت ، قبض های جریمه بدون ترس از قانون نقدی و دل بخواه صادر ، مردم عادی نا امید دور خود می چرخند ، همه چراغها قرمزند ، عابران پیاده ، روی خط کشی در امان نیستند ، انگیزه برای زندگی نمانده 
عالیجناب رئیس جمهور 
محمد کریم ارباب از تهیه کننده های سینمای قبل از انقلاب که برای خود امپراطوری داشت در  کودکی زندگی تلخی را تجربه ، یتیم بود و بی سرپرست ، تعریف میکرد برای سیر کردن شکم نیمه شبها روی قفل مغازه های شیک کار بد میکردم و تا صبح منتظر تاصاحب مغازه از راه برسد و می رسید و با دیدن منظره زشت ماندگار در ذهن اطرافش را نگاه برای راه نجات باز گشایی قفل مغازه و طبیعتا کریم ارباب را می دید و از سر وضعش کاملا پیدا که بچه خیابان است و ولگرد و بهترین گزینه ، صاحب مغازه صدایش میکرد و پیشنهاد برای تمیزکردن مدفوع روی قفل و کریم ارباب در مقابل تمیز کردن کار بد خویش از صاحب مغازه پول خوبی دریافت میکرد 
اما امروزمردمان عادی این سرزمین باید کار بد دولت مردان را روی قفلهای کشور تمیز نمایند و تاوان اختلاس آقا و آقازاده و خانم زاده و نداشتن تخصص و سواد و دانش در  اکثر مسولین و نبود ارق ملی و معرفت و تخریب و ویرانی منابع ملی و طبیعی و فرهنگ و هنر و دین و اعتقاد و اعتبار کشور را پرداخت نمایند و از سوی دیگر نگاه عالیجنابان به مردم عادی است که آنها را سیاه لشکر یا هنر ورانی میدانند که فقط در راهپیمایی و صف رای وظیفه حضور دارند و بعد از آن معاند و دشمن هستند
   عالیجناب رئیس جمهور دقت بفرمائید فرمایشات دولت و هیئت دولت دقیقا عین تیزرهای قبل از سریال تلویزیون است ، در عرض دو دقیقه و پشت سر هم چهار روغن با چهار برند متفاوت را تبلیغ که ما مردم عادی برای تصمیم خرید  شیر و خط میکنیم ! هرچند همه بدون کیفیت و غیر استاندارد و خیلی فرق نمیکند
آقای رئیس جمهور اگر طبق  معمول با تحمیل آمار کووید ۱۹ کشور را در مقایسه فقط با ایتالیا و اینکه کشور آمریکا یکصد هزار مبتلا و کشور ما سی هزار را بپذیریم و باورش کنیم !! پس این فرمایشات ضد نقیض مشاورین و مسولین در شبکه های تلویزیون به خصوص در خبرها را کجای دل مان بگذاریم ! ما مردم عادی بیشتر دچار توهم هستیم تا کرونا چون با دیدن خبر و نشستهای خبری احساس می کنیم تلویزیون برایمان  انیمیشنهای تخیلی نمایش میدهد !  همسایه های دور و نزدیک و دوستان عزیز کشور مثل عراق ، سوریه ،  پاکستان ، لبنان که ماسک و الکل و لباس های حیاتی و ضروری کادر درمان و مواد شوینده اول برای این گوگولی مگولی ها ارسال و تامین و بعد شرافتمندان و سرسپرده های کادر در مانی کشورمان (هی هات ) و دوستان بزرگتر چون چین و روسیه ، پس چرا بود و نبود ما در مقایسه با امریکاست !مگر امریکا دشمن نیست ؟ که از نظر ما مردم عادی و بدون شک و تردید امریکا دشمن است ، آیا میدانید به هرگونه و شکلی وقتی به طور مکرر دوست یا دشمنی را به معرض نمایش بگذارید باعث شهرت و چه بسا محبوبیت او خواهد شد ، نمیدانم مسولین کشور با این همه خوشبختی که برای ما مردم عادی به ارمغان آورده !  کار دیگری به غیر از خبرهای امریکا و تجزیه و تحلیل آن ندارد 
عالیجناب رئیس جمهور 
در جزیره قشم در زمان ساخت مستند آموختم که شتر بسیار صبور و پر طاقت است که میتواند تا سه هفته بدون آب و غذا در بیابان راه برود و راه برود ، در بیابان خارهایی هست که شترها بسیار دوست دارند ۰ هر جا این خار را ببینند با دندان آنرا میکنند و شروع به جویدن می کنند ، وقتی این خار با مزه شور خون آغشته می شود ، شتر ها لذت بیشتری می برند ۰ هرچه بیشتر می خورند ، خون بیشتری می ریزد و هر چه خون بیشتر می شود ، شتربیشتر خار می خورد ۰ گویی که دیگر از خون سیر نمی شود ۰ 
اگر مانعش نشوند شتر از شدت خونریزی خواهد مرد ۰۰۰ این یعنی حرص و خدا کند زیاده خواهان به اینجا نرسند ، چون دیگر ثروتی در این سرزمین نمانده 
جناب رئیس جمهور همه ی مردم عادی و غیر عادی ! در یک روز و یک لحظه آرزو برای یک روز فرصت جبران ۰ و شما برای جبران امروز قدرت و مهرتان را به پای پرستاران نازنینمان بریزید
لازم نیست مثل آقای پوتین لباس رزم کرونا بپوشید ، از توی قرنطینه هم امکان پذیر است

مادرم پروین دخت یزدانیان

جمشید پوراحمد 

مادرم پروین دخت یزدانیان تاجر مهربانی بود او در پنج فروردین ۹۲ با میوه های درخت تنومند زندگیش برای همیشه وداع گفت اما هنوز ریشه اش در خاک زنده و سایه پر عطوفتش نقش آفرینی میکند    

به اعتقاد من بهشت و جهنم در عمل کرد ما و در زمان زندگی کاربرد اساسی دارد و در واقع آنچه را که میکاریم برداشت میکنیم و بعد از مرگ وعده سر خرمنی بیش نیست ، در خصوص اعتقادم اتفاقات بسیاری را تجربه کردم، در  یکی از شهرهای کوچک مازندران خانه ای داشتم که هر هفته در نیمه شب از تهران عازم مازندران و زمان حرکت با شیلنگ موجود در پارکینگ شیشه عقب و جلوی پاترول را آب میگرفتم ، رئیس مجتمع شدیدا معترض و چندین مرتبه به واسطه سرایدار برای من پیام تذکر فرستاد ،  هر چند اکثر ساکنین متاسفانه با همان آب و شیلنگ ماشین می شستند ! بدون هیچ توجیحی نه کار بنده و نه دیگر ساکنین صحیح نبود و به دور از شان و شخصیت یک شهروند آپارتمان نشین بود و هست تا اینکه طبق دستور رئیس مجتمع شیلنگ توسط سریدار در موتورخانه و درب آن توسط قفل مسدود گردید ، من عین همان شیلنگ را در حیاط شمال با همان رنگ و همان اندازه داشتم ، یک هفته که از شمال به تهران برگشتم یکی از همسایه ها خبر داد که درب حیاط باز مانده و  من فکر کردم به غیر از  نفت و شیلنگ و نبردبان  چیز دیگری در حیاط ندارم ، پس جای نگرانی نیست

 هفته بعد که به شمال برگشتم نه سوزنی در حیاط کم و نه زیاد شده بود ،  اما همچنان دلخوریم از زندانی شدن شیلنگ مجتمع تهران پا برجا ، تا نیمه شبی که عازم شمال بودم دیدم شیلنگ در پارکینگ است ، بدون هیچ انگیزه و تفکری شیلنگ را برداشتم و در صندوق عقب ماشین گذاشتم و حرکت کردم ،  دو خیابان دورتر شیلنگ را در  صندوق زباله انداختم کاملا بدون مطالعه و اندیشه ، دقایقی بعد فکر کردم و متوجه این واقعیت که کار انجام شده دزدی است ، با این اشاره  که پول خرید شیلنگ دوم را خود و دیگر ساکنین باید پرداخت نمائیم ، چون هر غروب سرایدار می بایست باغچه آب میداد و حماقت دیگرم حالا که چنین خطایی کردم شیلنگ را با خود به شمال می آوردم !

نه اینکه در صندوق زباله می انداختم ، کار از کار گذشته بود و من در میانه جاده چالوس ،  وقتی به شمال می رسیدم الویت منهم آب دادن گلها و درختان حیاط بود 

اما درب حیاط را که باز کردم همه چی بود به غیر از شیلنگ !!!

مدت کوتاهی از بیماری مادرم ( آلزایمر ) گذشته بود ، مطلبی پر احساس و پر طمطراق برای مادر و دیگر اعضای خانواده  ( مدرسه عشق ) در مجله فضیلت خانواده نوشتم ، منوچهر نوذری که بی بی را بسیار دوست میداشت مطلب را خواند و گفت  زیباست و حق مطلب را ادا نموده ای، اما در مورد دیگران باید می نوشتی خوب و وفادارند نسبت به بی بی  ولی تا امروز !

مادرم مدتی طولانی تا قبل از مرگ در کمای آلزایمر به سر برد ،  یک جور زندگی نباتی و همیشه سوال من از صاحب راز که آیا وضعیت مادرم حکمت است و یا آنکه  مقرب تر است جام بلا بیشترش میدهند ، جام بلا نبود ، حکمت بود که رسالت مادریش را حتی در آن شرایط تلخ زندگی به پایان برساند و رساند ، نه از نگاه و باور منه فرزند بلکه برای اهالی سرزمین ایران شخصیت بی نظیرش و نام نیکش قابل تقدیر و تحسین است ، مادرم به معنای واقعی سفیر انسانیت ، گذشت ، ایثار و عطوفت بود ، امروز جای هر دو مادرم و دوست و برادر عزیزم منوچهر نوذری خالی است که گفت بگو تا امروز ( آنچه جوان در آینه بیند ، پیر در خشت خام ) هستند گرگهای میش پوش که نه تنها شیلنگ زندگیشان مفقود گشته و در عذاب وجدان به سر می برند و هستند یاوران دیروز بی بی خواهران عزیزم پوران و ناهید که قرص و استوار به زندگی در کنار خانواده مشغولند 

پروین دخت یزدانیان ( مادر عزیزم ) همچنان هوای ما را داشته باش چون روزگارمان هر روز سخت تر از دیروز است

روحت شاد و یادت گرامی

جا مانده های از یاد رفته

جمشید پوراحمد 

جمشید مهرداد 

فارغ التحصیل هنرستان وفا و معرفت 

با جوان پوش پا به سینما  گذاشت  اما موفق نبود و دیده نشد ، تا نقشهای منفی ( بدمن ) را قبول کرد و سالها منتظر فرصتی که شاید خودش هم نمی دانست آن فرصت چیست و چگونه پیش خواهد آمد ، منصور سپهر نیا کمدین تیم  محمد متوسلانی و گرشا رئوفی چنانچه صدای حمید قنبری را از تصویرش جدا میکردند نمیدانم چه اتفاقی برایش می افتاد و آیا میتوانست بازیگر بماند یا میری که با او تجربه کار داشتم 

چنانچه لهجه گیلکی و ( بخدا ) را از او می گرفتند همچنان در نقش منفی فیلم مردی از اصفهان امیر شروان در کنار وحدت میماند

اما جمشید مهرداد استعداد کمدی داشت ولی باورش نداشتند تا بعد از بازی در فیلم عروس فراری جبران تمام سالهای بیهودگیش گردید تا سرجوخه جبار امان منطقی و در کنار فردین یکی از پرکار ترین و موفق های کمدین سینمای ایران تا جائیکه هر نقشی را نمی پذیرفت 

 حتی در مواردی جای ظهوری را درکنار فردین چون فیلم مواظب کلات  باش میرلوحی کاملا پر کرد

جمشید مهرداد با همه بزرگان سینما همبازی شد و خودش بهترین خاطراتش را در کنار فردین میدانست ، جمشید مهرداد بعد از انقلاب برای امرار معاش به دوست قدیمش ناصر ملک مطیعی در یک مشاور املاک پیوست 

جمشید مهرداد اهل حاشیه نبود ، خیلی در جمع دیده نمی شد ، با خبر و مصاحبه رابطه خوبی نداشت و تمام خوشبختی و داشته هایش را از وجود و حضور مادرش میدانست ، جمشید مهرداد در حفظ و بقای خانواده ( همسر ) خیلی احساس خوشبختی نداشت و ادامه دار نبود و تنها دلیلش حسادت همسر نسبت به ( مادر شوهر ) اما آنچه که برای جمشید مهرداد عاقبت بخیری و برای ما قابل تحسین تا آخرین لحظه زندگی مادر را با چنگ و دندان نگهداشت و پذیرای کرد 

در کارنامه جمشید مهرداد نزدیک هشتاد فیلم سینمایی است

همراه با تنها افتاده های سفید پوش ناجی

جمشید پوراحمد 

همراه با تنها افتاده های سفید پوش ناجی

 

 مراسمی در بهشت زهرا در زمان آقای کرباسچی شهردار ،  قطعه ای را برای خاکسپاری هنرمندان آماده که جمعی  از هنرمندان پیشکسوت حضور داشتند بعد از صحبتهای آقای شهردار زنده یاد علی تابش در جواب چنین گفت : من از خودم میگویم که تا زنده هستم کاری برایم انجام دهید و گرنه بعد از مرگم مرا به جای خاکسپاری در قطعه هنرمندان در چاه فاضلاب بیندازید ۰۰۰۰

به کجا رفتیم ، این نگاه و این رفتار همان منم منم ما ایرانی هستیم ؟ و ریشه و خاک ما از مهر و معرفت و مهمانوازی است ؟! مسولین کشور که خوشبختانه همه مجهز به ماسک های کاملا ایمن و دیگر امکانات مورد نیاز و در امنیت خاطر از هر نظر و تنها ایثارشان نسبت به کادر پزشکی به ویژه پرستاران در اندازه چند جمله جلوی دوربین ( خسته نباشی قلندر ! ) و بالا ترین مقام دولت جناب رئیس جمهور که طبق عادت در زمان بحران غایبند و بدون شک بعد از کلی انتقاد رخ نشان میدهند و از دفتر کار تلفنی دستور بدون نتیجه صادر و انتهایش  از مردم  میخواهند که از هیچ کمکی دریغ نکنند !! ( همسایه ها یاری کنید  ) هیچ توجه کردید که جای دولت و مردم فقط در شرایط بحران عوض میشود ! بعد از مسولین ورزشکاران عزیز  به ویژه فوتبالیستها که باید از بابت مرآم و معرفت و انسانیت الگو و اسطوره باشند و در این جنگ خاموش و هولناک کرونا متاسفانه غایبند

 اما سلبریتی های مامانی !! با استوری های مضحک ( دوستان سلام من الان ساریم ) ( دوستان من اومدم آرایشگاه ) ( دوستان من در قرنطینه هستم ) ( دوستان من دیشب مهمانی بودم میخواهم بخوابم مبادا نگرانم شوید ) واقعا این ادبیات با تصاویر خارج از محدوده اش مناسب یک هنرمند است ؟ باعث خجالت نیست ؟ اما اگر سوزنی به خود و جوالدوزی به دیگران و فقط به اندازه دقایقی خود را جای پرستاران می گذاشتیم،  اندکی معرفت هزینه و با هماهنگی و رعایت قوانین پزشکی و با چند شاخه گل به دیدار این فرشته های سفید پوش پرستاران نازنین می رفتیم،  پرستاران از خانواده های آقا و آقازاده و بی نیازان فاقد احساس نیستند که معنی دغدغه و مشکل را درک نکنند 

 همه از متوسط های جامعه با یک دنیا کمبود و نارسایی و نگرانی و چه خوب بود از خواب بیدار میشدیم و در نهایت عطوفت و احترام و حفظ شخصیت پرستاران و دیگر عزیزانشان می شتافتیم و هر کدام سهم کوچک و بزرگی را متعهد تا شاید بتوانیم جوابگوی قطره ای از دریای معرفت و روح پر عطوفتشان باشیم 

برای آباد کردن باید از خودمان شروع کنیم

مبارز و گلادیاتور سرسخت کرونا

عالیجناب وزیر 

مبارز و گلادیاتور سرسخت کرونا

جمشید پوراحمد: آقای دکتر نمکی وزیر محترم بهداشت، اول و آخر خسته نباشی و به قول بچه‌های پائین شهر دمت گرم؛ با وجود اینکه زنگ خطر ورود و شیوع این مهمان نابخرد نفس‌گیر را با تاخیر بسیار به صدا در آوردی! 

این درد دیرهنگام اطلاع‌رسانی در ریشه و ذات بیشتر تصمیم‌گیری‌های کشور رسوخ کرده و کاملاً مشهود است که هر اتفاقی با محاسبات سیاسی و میزان صلاحدید و توافق مسئولان تعیین و در صورت صلاحدید عنوان می‌گردد. در بعضی اوقات هم به تعطیلی می‌خورد و باعث می‌شود بعضی‌ها چون آقای رئیس جمهور، روز جمعه متوجه اتفاقات نشوند !

جناب نمکی

دلایل ضعف و ناتوانی شما و عدم موفقیت‌تان به عنوان وزیر بهداشت در کنترل این بیماری نمی‌دانم خواسته و یا ناخواسته مرگبار، چیست و چرا؟

زمانی که جنگ تحمیلی عراق علیه مملکت‌مان شروع شد تنها اطمینان خبری ما، رسانه کاملا انقلابی ملی بود و هر آنچه که به سمع و نظر مخاطبان می رساند حجت بود و تمام.

جذاب ترین و افتخار آمیزترین خبر را وقتی می‌شنیدیم که یکی از هواپیماهای دشمن سرنگون شده...

...این رسانه، در هشت سال جنگ و در یک حساب سرانگشتی، به اندازه کل ناوگان هوایی آمریکا و انگلیس و فرانسه، از شکار هواپیمای جنگنده عراقی خبر داد؛ دقیقا مثل تیزرهای تبلیغاتی بعضی از فیلم‌های فارسی که نود درصد از زمان و محتوای تیزر در مقایسه با خود فیلم، واهی، ساختگی و البته اغراق آمیز است!

جناب وزیر 

شما به عنوان عالی‌ترین مقام حوزه سلامت و بهداشت از فردای رسیدن کرونا در رسانه ملی ظاهر شدید و از گفته‌ها و ناگفته‌ها فرمودید و در تمام روزها قول فردا را دادید. شما از نیازهای مبرم و حیاتی کشور (ماسک و مواد ضدعفونی) گفتید و از اینکه این لوازم ضروری برای پیشگیری، بزودی عرضه خواهد شد -که نشد- و تامین آنها تقریبا برای اکثریت مردم غیرممکن شد. 

جالب اینکه در همین ارتباط، شبکه‌های مختلف صداوسیما در بخش‌های خبری خود از کشف و ضبط انبارهای احتکار شده این لوازم ضروری خبر داده و می‌دهند. حتی اطلاع‌رسانی تلویزیونی خبر محاکمه این سودجویان و فرصت‌طلبان مفسد را در دادگاه‌ها نشان دادند اما دریغ از اینکه من و ما نتوانستیم این چند قلم لوازم حیاتی برای کنترل و پیشگیری این ویروس خطرناک را در داروخانه‌ها پیدا کنیم!

جناب وزیر!

با این حجم گسترده از تبلیغات در مورد راه‌اندازی صدها کارخانه و افزایش تولید و ارسال کمک‌های بشردوستانه که بعضاً در حد و اندازه و پخش مکررشان مانند تبلیغ دوغ عالیس است،چه چیزی عاید حوزه سلامت کشور شد؟

 شما را به آنچه اعتقاد دارید قسم می‌دهم نگذارید جامعه پزشکی، این سربازان باشرافت و مهربان و جان برکف، چشم به راه نیازهایی اولیه‌ای بمانند که نبودش به قیمت زندگی‌ این جان برکفان است.

روزی نیست که از گلایه‌های جامعه پزشکی از نبود ابتدایی‌ترین لوازم از قبیل ماسک و لباس برای گروه‌های درمانی در بیمارستان‌ها، خبری در فضای مجازی منتشر نشود...

غم‌انگیز و تاسف بار است که جامعه پزشکی مملکت‌مان، در مقابل این دشمن کور باید بدون اسلحه بایستند و این بیماری مهلک را شکست دهند.

موضوع مهم دیگر که در سخنان‌تان فرمودید این بود که بیماران مبتلا به ویروس کرونا، هزینه‌ای برای درمان‌شان پرداخت نخواهند کرد. این درحالی‌ست که هر ساعت مستنداتی مبنی بر دریافت هزینه‌های نجومی از بیماران مبتلا به کرونا در رسانه‌ها منتشر می‌شود. 

با وجود تاکیدات زیادی که از سوی مقامات مسئول برای قرنطینه (ماندن درخانه) شده و می‌شود، بخش زیادی از مردم بدون توجه به این هشدارها، به سفرهای کوتاه و بلند می‌پردازند؛ سفرهایی که در این شرایط قرمز و بحرانی، یعنی روی میدان مین رفتن و بدون شک نمایشی‌ست از حماقت مضاعف... 

پرسش مهمی که در این وانفسای بی‌توجهی مطرح می‌شود این است که چرا مردم توصیه‌های شما را به ویژه ماندن در خانه و سفر نرفتن را جدی نگرفته‌اند؟! پاسخ به این پرسش‌ چندان دشوار نیست؛ ناامیدی و بی‌اعتمادی نسبت به قول و تعهد مسئولان و مدیران حوزه‌های مختلف تا جایی پیش رفته است که هر توصیه و هشداری از سوی مسئولان، تعبیر و شکلی وارونه در میان مردم پیدا می‌کند.

نکته تاسف‌بار دیگر، وجود فاصله بعید میان راستی‌آزمایی سخنان مدیران با واقعیت‌های موجود جامعه است، موضوعی که جنابعالی حتماً در حوزه مسئولیت‌تان به کرّات شاهد بوده و دیده‌اید.

جناب وزیر 

شما نمی‌توانید با چشم‌پوشی از وجود مشکلات عدیده، با توسل به گزارش‌های یوسف سلامی و حسینی بای و یا مهران رجبی و... منکر کمبودها و معضلات و درد و رنج این روزهای مردم را شوید.

بسیاری از قشرهای کم‌درآمد و تهی‌دست از اوضاع فعلی و نبود هیچ امکانی برای پیشگیری از ابتلا به این ویروس کذایی، خون گریه می‌کنند. 

تحمل این اوضاع آزاردهنده، چنان دشوار است که نباید با حرف‌های نسنجیده، داغ مردم را تازه کرد؛ همان بی‌تدبیری که در سخنان ناصواب وزیر صمت کاملاً مشهود بود!

نگارنده به جنابعالی قول می‌دهد که در صورت بودن شرایط و امکان لازم، همین مدیران صنایع و معادن، قیمت ماسک را به اندازه قیمت پراید خواهند کرد و شرایط دریافتش هم ارائه کارت ملی و نداشتن سوسابقه و داشتن مهر رای در شناسنامه باشد...! 

جناب وزیر 

داشتن صداقت تنها کلید اطمینان است؛ اگر می‌خواهید «ابرو» را درست کنید دیگر «چشم» را کور نکنید هر چند می‌دانم این تصمیم‌گیری نهایی درباره این موضوع در حدود اختیارات جنابعالی نیست. 

مجری اخبار شبکه یک، آماری را از کشور امریکا می‌خواند که چه جمعیتی از این کشور دچار ویروس کرونا شده‌اند و قرار است چه جمعیتی بمیرند، خبری که مو به تن سیخ می‌کرد. چندین بار از خود پرسیدم وقتی آمریکای پیشرفته با آن همه امکانات گسترده پزشکی و بهداشتی قرار است نابود شود پس چه به سر ما خواهد آمد...؟!

خدایا خودت به خیر کن...

دیدار با اهالی بهشت کوچک

دیدار استاد جمشید پوراحمد از پیشکسوتان سینما و تائتر با اهالی بهشت کوچک

 

 

جمشید پوراحمد و سگ ، سحر ، شمال

جمشید پوراحمد

و

سگ ، سحر ، شمال

 

رومانهای صد تومنی و مستاجرهای تهرانی و کلیسای عشق یک قصه در سه کتاب ، طبق رسم خویش تا کنون  هرآنچه نوشتم قصه هایش  کاملا واقعی بوده و شاید به همین دلیل موردتوجه قرارگرفته 

صدتومنی اولین رومان من بود و در زمان چاپ چندین ناشر معتبر از آن استقبال  ، اما به نشر هونام واگذار ( آقای مجتبایی ) او هم در زمینه چاپ کم تجربه بود و چون با چاپ صدتومنی  اولین تجربه اش را کسب میکرد به همین دلیل اندازه کتاب کاملا غیر استاندارد و نامطلوب بود ، من تعهد و رفاقتی با نشر هونام نداشتم اما نسبت به تقی ظهوری احترام و ارادتی همه جانبه داشته و دارم (مجتبایی داماد تقی ظهوریست ) وقتی کتاب چاپ شد متوجه این موضوع که پخش کتاب مافیای بزرگی دارد و دکتر منوچهر معظمی ( موسسه دارینوش ) نه صد تومنی را پخش بلکه مستاجرهای تهرانی و کلیسای عشق را هم چاپ نمود ، ویراستاری هرسه کتاب را خانم سیمین کلانتری بعهده داشت  رومان صدتومنی یکصد ده صفحه و قیمتش ۷۰۰ تومان ، چنانچه تعریف از خود نباشد محال بود خواننده ای چند صفحه از رومان را بخواند و در لحظه مجذوب قصه نشود ۰ دختر شانزده ساله یکی از دوستان که ساکن آمریکا بود نزد من آمد و گفت طرحی دارم و مرا یاری برای چاپ آن ( دست چک عشق ) اگر یادتان باشد دسته چکهای کوچک ۲۵ برگی را طراحی و 

 روی اولین برگ آن نوشته بود اگر کفشهای مرا واکس بزنی تورا دوست خواهم داشت و در دومین برگ اگر لباس مرا اطو بزنی هفته آینده برایت اسپاگتی درست خواهم کرد ، هشت هزار نسخه دسته چک عشق چاپ و فروخته شد   به قیمت هزارو و دویست تومان !!

  اما هنوز پانصد جلد صدتومنی فروش نرفته بود تا اینکه دسته چک عشق را در کشویه فرزند خود هم دیدم !!! و شبی در خلوت خود اشک فرهنگی ریختم و نگران فردا و فرداهای روزگار فرهنگ و هنر کشورم اما در این حد تخریب و ویرانی و ابتذال  و بعد از آن  پنج رومان دیگر نوشتم و یکی از بهترین آنها سگ ، سحر ، شمال است اما حاضر به چاپ آنها نشدم حتی برای تجدید چاپ کتابهای چاپ شده

تا امروز که قرارداد جدیدی برای چاپ رومان سگ ، سحر ، شمال را منعقد نمودم این کتاب دقیقا اولین بار پانزده سال پیش نوشته شد و تا کنون سه بار از بنیاد باز نویسی و دلیلش تغییر واقعیت شخصیت عاشق رومان ( سحر بود ) و شخصیت دیگر قصه سگی وفادار که به معنای واقعی سر سپرده و در طول زندگی شانزده ساله اش غیر قابل تغییر و من بعد از دیدن حقایق زندگی سحر عاشق پیشه در زمان نوشتن رومان از ناباوری و مرموز بودنش این دختر جوان دوبار به چله نشینی نشستم تا روزگار طبیعیم به حال خود برگردد  ، از نوذری دو یادگار مانده گار دارم 

یک : میگفت وقتی خر به تو لگد زد آیا تو هم به خر لگد خواهی زد !؟

دوم : بگو پوراحمد خوب است اما تا این لحظه !

اسی و اختر بانو

جمشید پوراحمد 

اسی و اختر بانو 

آخرین نمایشی که خود روی صحنه رفتم 

در کلاسهای بازیگری که بسیار موفق بودند روشی را اتخاذ که خود روزگاری در بیرون کشور توسط استادان آموخته بودم و اینکه کلاس روی صحنه برگزار می گردید نه روی نشستن و تکیه  دادن  صندلی و این روش احساس جذاب و شیرینی داشت و دارد

اما من با گذشت زمان خلاقیت بیشتری ارائه نمودم ، در هر دوره کلاس هنر آموزان را به چند گروه تقسیم و برای هر گروه جداگانه نمایشنامه ای را می نوشتم و براساس توانایی هایشان نقشی واگذارد بعد از پایان دوره هنر آموز خود نقشی را بازی که در اجرا عمومی در چند اجرا دیده میشد ، یعنی هم آموخته بود و هم تجربه کسب کرده بود

و روزی تصمیم گرفتم با انتخاب چند تازه کار جوان اسی و اختر بانو را روی صحنه ببرم که ریسک بالایی داشت ، خود نقش اسی و ریحانه فرزام نقش اختر بانو را ایفا نمود 

هرچند کار در مرحله تمرین بسیار سخت بود و تلاش مضاعف می خواست ولی حاصلش موفقیت آمیز و جذاب و بیاد ماندنی

واسطه

جمشید پوراحمد 

واسطه

فیلم واسطه قصه کوچکی داشت ، اما پشت صحنه اش رومان بی انتهایست و پر از ماجرا که بسیار حیرت انگیز است 

وقتی مرتضی عقیلی از آمریکا به ایران آمد چند روزی در منزل خواهر و یکسالی در منزل ما ساکن که حضور یکساله مرتضی عقیلی و اتفاقات چشمگیر تلخ وشیرین آنرا در قسمتی جدا خواهید خواند

شبی عقیلی از طرح فیلم واسطه گفت و فردا موضوع کاملا جدی شد 

من و برادر مرتضی ، رضا عقیلی بطور مشترک فیلمنامه فیلم واسطه را نوشتیم ، یکی از دوستان مرتضی ( مرحوم کیوه ای سرمایه گذار ) فریدون بهمنی تولید 

پیش تولید کار شروع و مدتی بعد فیلم واسطه در توانیر تهران استارت خورد 

داودعبدالحسین زاده فیلمبردار کهنه کار و با سابقه که انسانیت و شرافت و رفاقت و مهربانی و عطوفتش را نه میتوان گفت و نه نوشت چون باور کردنی نیست ، هرچند از او بی خبرم ولی برای من و ما یک گلادیاتور و اسطوره رفاقت است و فراموش نشدنی 

نقش اول فیلم را به ایرج نوذری و نقش کوتاه  واسطه را منوچهر نوذری ایفا نمود ، هرچند من افتخار رفاقت و برادری و همکاری با منوچهر نوذری را داشتم ولی کسی باور نداشت که منوچهر نوذری آن نقش را بازی کند حتی منوچهر والی زاد که خودش ایفاگر نقشی بود و من خوب میدانستم که این اتفاق خواهد افتاد و افتاد

به غیر از منوچهر نوذری مادرم پروین دخت یزدانیان نقش کوتاه و مانده گاری را بازی نمود ، در نیمه کار کیوه ای ) سرمایه گذار ) در جاده کاشان تصادف و به ابدیت پیوست ۰۰۰۰ تا شبی در یک نشست خصوصی با داود عبدالحسین زاده تصمیم که به یاری یکدیگر کار را به اتمام برسانیم و رساندیم 

ادامه دارد

سفر کرمان

 

شبی در کرمان و در زمانیکه دکتر جمشید پوراحمد مشغول ساخت مستند آفرین  آفرینش بود چه خوش است شبی که در محضر دوست بگذرد در کنار مردی که می توان بسیار از او آموخت گفتگویی که احوالت را بسیار خوب می کند و تو را به گذشته ه‌ای نه چندان دور می برد و گشتی می زنی به تاریخ هنر ایران زمین، گپ زدن شبانه با برادر کوچک منوچهر پوراحمد، دکتر جمشید پوراحمد که فامیلش را به خدابخش تغییر داده چون نسبتی با کیومرث پوراحمد  ندارد !!  و دلیلش همان رسم درویش مسلکی شان است که به نقل از ایشان در ادامه خواهم گفت. او که دکتری سینما از امریکا دارد سالهاست که در سکوت و خلوت خویش، روزگار را به تدریس و پژوهش و نگارش فیلم نامه و نوشتن رمان می گذراند و مشاور بسیار خوبی است برای نسل جوان در حوزه نگارش که می توان مثل یه شاگرد کنجکاو از او بسیار بیاموزی. برایم می گوید: از جمشید پوراحمد بودن و نظر به فامیل امروزم جمشید خدابخش، فقط در حوالی هنر به دلیل داشتن فامیل پوراحمد بدون تعارف سی سال در رنج و عذاب گذشت، قرار بود در چشم نباشم نه اینکه در حاشیه باشم اولین حامی و آموزگارم تقی ظهوری که بانکیاز تجربه شهرت داشت، از من خواست از مسیری بروم که خیلی دیده نشوم، اولین تجربه حرفه ایم نمایش 《 عشق و اتفاق》که با حمایت تقی ظهوری در بیست سالگی در لاله زار با شکوه آن زمان به روی صحنه بردم و شیرینی و لذت آن همچنان با من است، بعد از تقی ظهوری در چهل سالگی در کنار مرد هزار هنر ایران که چون الماس می درخشید در هزار روز ارتباط شبانه روزی پرمهر و پرخاطره قرار گرفتم. منوچهر نوذری عزیز این اسطوره دوران، زبانش شیرین با دلی عاشق و پر از عطوفت، با چشمان زیبابین و قدم هایش که در خیابان خدمت و گره گشایی و موفقیت و محبوبیتش که هزینه دلسوختگان و در آخر که خود در دلسوختگی ماند. منوچهر نوذری هنرمندی که از هیچ یاد و خاطری نرود.... افتخار کار مشترک بسیار داشتیم که《خان عمو و همسایه هایش》 از خاص ترین آنهاست. من طنز با شخصیت و با هویت را از منوچهر نوذری آموختم دکتر پوراحمد در تمام دوران زندگی هنریش هیچ وقت دست از قلم بر نداشت

و ثمر آن نوشتن چهل و دو نمایشنامه ،  و چندین رومان و  فیلمنامه است. در پایان برایم خاطره جالبی را تعریف می کند که نقل آن خالی از لطف نیست. می گوید : شبی پشت صحنه از نعمت اله گرجی پرسیدم در فیلم میرلوحی و در کنار بازی با فردین چقدر دستمزد گرفتی؟ و گرجی ساده دل همه ایام با چند ثانیه تاخیرگفت:《منو فردین دویست و شش هزار تومان گرفتیم》. آری فاصله شش هزار تومان دریافت گرجی و دویست هزار تومان دریافت فردین فاصله ای نجومی است، اما در رفاقت ها و دوستی ها و انسانیت ها حتی زندگی ها آنقدر فاصله نبود.